Zapalenie wątroby typu B

Wirusowych zapaleń wątroby jest aż sześć, oznaczone są kolejnymi literami alfabetu od A do F. Każde z nich jest odrębną jednostką chorobową wywoływaną przez inny wirus. Inny jest też przebieg choroby i sposób leczenia. Łączy je negatywny wpływ na wątrobę.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B

Potocznie nazywane jest żółtaczką wszczepienną lub żółtaczką typu B. Wywoływane jest przez wirus HBV. Na WZW B choruje w Polsce ok. 900 tys. osób. Po 2000 roku ilość zakażeń zdecydowanie zmalał w wyniku przestrzegania warunków higienicznych i wprowadzenia obowiązkowych szczepień przed zabiegami chirurgicznymi.

Do zakażenia WZW typu B dochodzi poprzez krew i płyny ustrojowe.

Wirus mogą przenosić osoby chore i nosiciele. Najczęściej do zakażenia dochodzi:

• w szpitalach,
• gabinetach stomatologicznych,
• salonach fryzjerskich i kosmetycznych,
• w studiach tatuażu,
• podczas stosunku płciowego,
• podczas wspólnego używania przedmiotów, na których znajduje się krew lub płyny ustrojowe (nawet niewidoczne ślady)
• podczas wstrzykiwania narkotyków.

Przebieg wirusowego zapalenia typu B

Wirusowe zapalenie wątroby typu B może mieć przebieg ostry lub przewlekły. U większości osób zarażonych wirusem HBV nie występują żadne objawy i na ogół same zwalczają wirusa. Stają się jego nosicielami. U ok. 1/3 pojawia się żółtaczka. Skóra, białka gałki ocznej nabierają żółtego odcienia, stolce stają się jasne, mocz brązowy, pojawiają się bóle w nadbrzuszu, następuje powiększenie wątroby i śledziony.

W przypadku 5-10% osób stan ostry może przybrać formę przewlekłą. Typowe objawy dla żółtaczki ustępują, ale wirus HBV nadal namnaża się w wątrobie. Po kilku latach może dojść do jej marskości lub raka wątroby. Mogą pojawić się „pajączki” na skórze, swędzenie skóry, krwawienia z nosa i dziąseł.

Leczenie WZW typu B

W postaci bezobjawowej nie stosuje się żadnego leczenia. W stanie ostrym chory jest obowiązkowo hospitalizowany na oddziale zakaźnym i leczony jest objawowo. Okres leczenia może trwać od 6 tygodni do 6 miesięcy.

W stanie przewlekłym podstawowym lekiem jest interferon. W przypadku jego nieskuteczności lekarze  mogą zastosować lamiwudynę, entekawir lub adefowir. Celem leczenia jest doprowadzenie do zaprzestania namnażania się wirusa HBV. (0% chorych udaje się całkowicie wyleczyć.

Dieta na WZW typu B

Obecnie lekarze i dietetycy nie stosują już określenia „dieta wątrobowa” (zachowało się tylko w potocznym użyciu), ale określenie „dieta lekkostrawna z ograniczeniem tłuszczów’. Powinny stosować ją wszystkie osoby z WZW, w stanach zapalnych trzustki, pęcherzyka żółciowego, kamicą żółciową. Do podstawowych zasad diety należą:

• spożywanie 4-5 posiłków dziennie,
• posiłki o stałych porach,
• przetwory mleczne o małej zawartości tłuszczu,
• mięso chude, gotowane,
• wyeliminowanie alkoholu,
• picie 2 l napojów dziennie.

Najlepszym sposobem przygotowywania potraw jest gotowanie, gotowanie na parze lub duszenie. Smażenie i pieczenie na tłuszczu jest zabronione. Posiłki powinny być przygotowywane bezpośrednio przed spożyciem, gdyż odgrzewanie potraw negatywnie wpływa na wątrobę.

Dieta wątrobowa polega po prostu na zdrowym jedzeniu.